แพ้เวียดนามไม่ใช่เรื่องแพะ ชี้ปัญหาใหญ่บอลไทยคืออะไร?

เมื่อวานให้ระบายกันไปแล้วนะครับ เรื่องบอลซีเกมส์

วิพากษ์วิจารณ์ได้ แต่อย่าใช้อารมณ์ความรู้สึกเกินไป

ไม่งั้นมันจะไม่ได้อะไร ไม่สร้างสรรค์ และอาจกลายเป็นการทำลายกันเอง

อย่างน้อยผมมั่นใจว่า โค้ชวัง ธวัชชัย ดำรงอ่องตระกูล รวมถึงน้องๆ นักเตะทีมชาติไทยชุดซีเกมส์ ไม่มีใครอยากแพ้หรอก

มันมีเหตุผลของมันรองรับ

ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกมองและยอมรับในมุมไหนมากกว่า

แล้วคำถามสำคัญจริงๆ คือ…

อะไรคือเหตุผลที่ทำให้เราได้แค่ “เหรียญเงิน”

---

ปัญหาเดิมที่ยังแก้ไม่ตก : การเตรียมทีม

ผมมองเรื่องนี้ในมุมของปัญหาเดิมๆ ของฟุตบอลไทย

นั่นคือ การเตรียมตัว การเตรียมทีมก่อนเข้าทัวร์นาเมนต์

พักหลังหนักขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งบอลอาเซียน คัพ เรายังเตรียมตัวกันแค่ 5 วันก่อนแข่งก็มี

ปัญหาทับซ้อนระหว่างโปรแกรมไทยลีกกับทีมชาติ

ไม่สามารถสอดประสานกันได้ลงตัว

เพื่อผลประโยชน์สูงสุดของ “ทีมชาติไทย”

---

ย้อนอดีต : ซีเกมส์ เมียนมา 2013 กับบทเรียนสำคัญ

ถ้าย้อนกลับไปดูการเตรียมทีมก่อนซีเกมส์ เมียนมา 2013

ภายใต้ โค้ชซิโก้ เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง

ในฐานะอดีตนักเตะทีมชาติไทย

โค้ชซิโก้รู้ “ปัญหาใหญ่” ดีว่าเรามักเตรียมตัวไม่ดี

ทั้งเรื่องการซ้อม การเดินทาง อาหาร และรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

ยกตัวอย่างแค่เรื่องเดียว

การจองตั๋วเครื่องบินไปแข่งต่างประเทศ

บางรายการต้องใช้ตั๋วทรานซิต (ต่อเครื่อง) เพราะราคาถูก

ผลคือนักเตะทีมชาติต้องนอนในสนามบินกว่า 10 ชั่วโมง

แล้วแบบนี้จะไปสู้ใครเขาได้อย่างไร

---

เมื่อเข้าใจปัญหา และลงมือแก้จริง

เมื่อโค้ชซิโก้เข้ามา

เขาวิเคราะห์ปัญหา และ “ลงมือทำ” ทันที

ปิดจุดบอดทุกเรื่องที่เคยเจอ

ทั้งในฐานะนักเตะ และสตาฟฟ์โค้ชซีเกมส์ 2009

ที่เตรียมทีมเพียง 5–7 วัน และตกรอบแรกที่ สปป.ลาว

โค้ชซิโก้ใช้เวลาเป็นปี

เรียกนักเตะมาเก็บตัวเดือนละครั้ง

ขอสโมสรเบรกเกมเพื่อทีมชาติ

วางกรอบเวลาการเตรียมทีมอย่างชัดเจน

เป้าหมายคือ เหรียญทองซีเกมส์ ยู-23

และผลพลอยได้คือการสร้างทีมเลือดใหม่สู่ชุดใหญ่

ชนาธิป สรงกระสินธ์

ธนบูรณ์ เกษารัตน์

สารัช อยู่เย็น

จากทองซีเกมส์

ต่อยอดสู่ที่ 4 เอเชียนเกมส์ 2014

และแชมป์ Suzuki Cup 2014

มันได้ผล เพราะนักเตะเข้าใจระบบ เก๋าขึ้น และต่อยอดได้จริง

---

ไม่ได้เปรียบเทียบ แต่ต้องชี้ให้เห็น

การเขียนแบบนี้ ไม่ใช่การเปรียบเทียบโค้ชวัง

เพราะเขารับงานมาไม่นาน

แต่ต้องการชี้ให้เห็นว่า

การเตรียมทีมคือหัวใจของความสำเร็จ

ไม่ใช่แค่ให้โค้ชมาเลือกตัวแล้วลงแข่ง

แต่ต้องมี “เวลา” สำหรับการซ้อมและสร้างทีม

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ

นักเตะต้องเล่นสโมสร

มาเล่นซีเกมส์

กลับไปเล่นสโมสร

แล้วกลับมาทีมชาติอีก

ต่อให้ เป๊ป กวาร์ดิโอล่า มาคุมก็ไม่มีทางรอด

มันจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้ว

---

โปรแกรมโหด = ความล้า

กรอบเวลาแข่งขัน 3–18 ธันวาคม

รวม 15 วัน

เฉลี่ยแข่งทุก 4 วัน

แถมมีโปรแกรมแทรก

นักเตะต้องกลับไปเล่นสโมสรอีก

แบบนี้จะไม่ล้าได้อย่างไร

ยากมากที่จะเต็ม 100%

---

เวียดนามพร้อมกว่า คือความจริง

เขียนแบบนี้ไม่ใช่เพื่อแก้ตัวให้โค้ชวังหรือน้องๆ

แต่มันคือ ปัญหาเชิงระบบเรื่องการเตรียมทีม

ยิ่งเวียดนามเตรียมทีมมาพร้อมมาก

มันคือแรงบวกที่เขามีเหนือเรา

ยิ่งเล่นยิ่งล้า

ยังดีที่นำ 2-0 ก่อน

ไม่งั้นอาจแพ้ใน 90 นาทีไปแล้ว

---

ปัญหาที่ต้องแก้ ไม่ใช่หาคนรับผิดแทน

ปัญหานี้ต้องอาศัย

สมาคมฟุตบอล + สโมสรสมาชิก ร่วมมือกัน

แต่ความจริงวันนี้

สโมสรสมาชิก “ใหญ่” กว่าสมาคมมาก

ซีเกมส์ไม่ใช่ฟีฟ่าเดย์

เป็นบอล U-23

จะปล่อยหรือไม่ปล่อยนักเตะ ขึ้นกับสโมสร

สมาคมจึงกลายเป็นเหมือน “เสือกระดาษ”

---

บทสรุป

ฟุตบอลไทยแพ้เวียดนามในนัดชิงซีเกมส์

ปัญหาใหญ่ที่สุดคือ การเตรียมทีมไม่พร้อม

นักเตะไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด

จะเล่นตามแผนจนจบเกมได้

ส่วนปัญหารอง

โค้ชวัง ธวัชชัย ต้องรับผิดชอบในฐานะโค้ชใหญ่

เมื่อเกมนำ 2-0

ต้นครึ่งหลังโดน 2-1 จะจัดการอย่างไร

พอ 2-2 ในช่วงต่อเวลา จะเล่นแบบไหน

นี่คือเรื่องหน้างาน

---

สุดท้าย

กีฬาที่เล่นเป็นทีม

ไม่ใช่ความรับผิดของโค้ชหรือนักเตะเพียงอย่างเดียว

แต่คือทั้งระบบ

สมาคม สโมสร โค้ช นักเตะ

ทุกฝ่ายแพ้ร่วมกัน

อย่าหาแพะ

อย่า throw someone under the bus

เหรียญเงินซีเกมส์ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

แต่ถ้าเราเตรียมตัวดีกว่านี้

เหรียญทองก็คงไม่ไกลเกินเอื้อม

นี่คือบทเรียนเดิมๆ

ที่ยังคงวนซ้ำ

หากไม่แก้ที่ “การเตรียมทีม”