เมื่อคืน ผมเลือกดูการศึก ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก ระหว่าง นิวคาสเซิ่ล กับ บาร์เซโลน่า ที่ เซนต์ เจมส์ พาร์ค ด้วยคาดว่าน่าจะเป็นเกมที่มีอัตราความเมามันระดับยิงกันสนั่นจอ
ปรากฏว่าทีมเยือนบุกหักปีกสาลิกาดงหวุดหวิดแบบไม่ค่อยหวุดหวิด และต่อไปคือสิ่งที่อยากจะบอก
1. มาร์คัส แรชฟอร์ด เหมาคนเดียว 2 ดอก เลยนะครับ แถมสวยงามทั้ง 2 ดอก ประหนึ่งกระโดดเตะหน้าใครบางคน
ประตูแรกพุ่งเข้าขวิดลูกเปิดจากด้านขวาตุงตาข่าย
ประตูที่ 2 สับด้วยขวาจากนอกกรอบ ลูกพุ่งเช็ดคานโกลพินาศถึงขนาดผู้ให้เสียงภาษาอังกฤษต้องสำรากออกมาว่า...ธันเดอร์โบลต์
อืมมมมมมม...นะ
2. คิดแล้วก็น่าน้อยใจแทนเด็กผีทุกหมู่เหล่า
ดร.แรช แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นและทุ่มเทแบบผิดหูผิดตาเลยทีเดียว
เวลาจ่ายบอลเสียก็จะไล่ตามไปเอาคืนแบบสุดตัวแตกต่างจากตอนสวมเครื่องแบบปีศาจแดงอย่างสิ้นเชิง
...ว่าแล้วก็คว้าตำแหน่ง แมน ออฟ เดอะ แมตช์ ไปตามระเบียบ ต่อหน้าผู้จัดการทีมชาติอังกฤษอย่าง โธมัส ทูเคิ่ล ซะด้วย
3. นิวคาสเซิ่ล เริ่มต้นด้วยความหื่นกระหายอย่างจงหนัก
ทั้งบดบี้และไล่ล่าด้วยความรวดเร็วและหนักหน่วงทุกจังหวะจน บาร์ซ่า เล่นไม่ถนัด ตั้งเกมของตัวเองไม่ได้
ทุกครั้งที่ตัดบอลและสกัดบอลได้ หรือชนะในกาเข้าปะทะ กองเชียร์เจ้าถิ่นจะส่งเสียงเฮสนั่น
แต่การเข้าเร็วและหนักทุกจังหวะแบบนี้ มันสิ้นเปลืองพลังงานอย่างรุนแรง
4. ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เครื่องจักรสีขาว-ดำก็เริ่มแผ่ว
เหตุเพราะใช้พละกำลังกันมากเกินไปจนแทบจะหมดถัง แล้วชิงจังหวะขึ้นนำไม่ได้
เกมรุกของ นิวคาสเซิ่ล มีแต่ความวูบวาบ แต่ไม่ค่อยเด็ดขาด ทั้งๆ ที่ควรจะขึ้นนำ 1-0 อย่างน้อยๆ ถึง 2 หน ก็โยนมันทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย
5. ยิ่งครึ่งหลัง พลพรรคสาลิกาดงยิ่งอ่อนกำลังลงอย่างชัดเจน ก่อนจะเปิดช่องว่างให้ผู้มาเยือนมากขึ้นเรื่อยๆ
กองเชียร์เจ้าถิ่นก็เช่นกัน ช่วงแรกๆ ยังเห็นบ้าระห่ำกันอยู่เลย ไปๆ มาๆ กลับค่อยๆ ง่อยแดกส์ซะอย่างนั้น
ประมาณว่านักเตะเล่นไม่ออก ทูน อาร์มี่ ก็เชียร์ไม่ออกเช่นกัน
สุดท้ายก็ถูกลงโทษจากผู้เล่นที่ตัวเองส่งเสียงโห่ทุกครั้งที่สัมผัสบอล
โบนัส แทร็ค: เสียดายที่ไอ้หนูสิงห์นักเตะจากเมืองยาล่า ไม่ได้ลงสนาม มิเช่นนั้นคงจะสะเด่ามากกว่านี้