ยินดีด้วยสเปอร์ส ดีใจด้วยเพื่อนตูน

เขาเรียกผมว่า "พี่" แต่จริงๆอายุก็ไล่เลี่ยกัน ในความสัมพันธ์ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็นับถือกันในฐานะเพื่อนและสิ่งที่เรามักคุยกันประจำก็หนีไม่พ้นเรื่องฟุตบอล

บ่อยครั้งที่เขามักจะปรับทุกข์ถึงทีมรักตัวเอง ขณะเดียวกันบ่อยหนที่เขาก็ไม่เคยแสดงความย่อท้อที่จะตามเชียร์ให้ถึงที่สุด โดยในเกมสำคัญๆ ถ้าไม่ติดภาระกิจแล้วก็ต้องบินมาดูให้ได้ อย่างเดียวกันกับนัดชิง ยูโรปา ลีก ที่ผมเองก็กะแซะทีเล่นทีจริงไปตั้งแต่รอบรองฯแล้วว่า "ตูนจะไปบิลเบาไหมครับ? ผมไปทำข่าวนะครับ..."

คำตอบที่ได้มาจากนักร้องนำวงบอดี้สแลมก็สะท้อนถึงตัวเขา คงแบ่งรับแบ่งสู้ ยังไม่อยากออกตัวว่าได้ชิงแน่ ต่อให้คู่ต่อสู้จะเป็นทีมเล็กๆ ของนอร์เวย์อย่าง โบโดกลิ้มท์ ก็ตาม

ว่าไป ท็อตแน่ม ฮอตสเปอร์ส ก็เป็นสโมสรที่แปลก...เป็นหนึ่งในบิ๊กซิกซ์ที่มีสนามใหม่สวยทันสมัย มีประวัติศาสตร์เรื่องราวน่าสนใจ และมีฐานแฟนบอลเหนียวแน่น แต่ก็อย่างที่รู้กันมักโดนแซวเรื่องตู้โชว์ร้างความสำเร็จมานาน กระทั่งตอนที่ แอนจ์ ปอสเตโคกลู ออกมาพูดว่า เขามักได้ถ้วยในปีที่สอง ก็มีแต่คนหัวเราะเยาะว่าเพ้อเจ้อ

ครับ ฟุตบอลไม่เคยออกแบบได้

เกมที่ ซาน มาเมส ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาโชว์ฟอร์มได้น่าประทับใจเลย ลูกประตูชัยก็ได้มาแบบมีโชคไปโดนขา ลุค ชอว์ สถิติจากเกมก็เป็นรอง แมนฯ ยูไนเต็ด ทั้งการครองบอล หรือว่าโอกาส อีกนั่นแหละแฟนตราไก่คนไหนบ้างจะแคร์ (ทางเดียวกันถ้าเป็นผีบ้างก็เช่นกัน)

ทางตรงกันข้าม มันคือค่ำคืนที่สโมสรแห่งนอร์ธลอนดอนได้ปลดปล่อยความอัดอั้นที่สุมอกมา 17 ปี บ้างแซวพวกเขาว่า "spursy" และบ้างที่หยิบเอาคำพูด เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน สมัยคุมทีมมาแดกดัน "Lads, It's only Tottenham"

ตอนที่ออกนำ 1-0 ในท้ายครึ่งแรก ก็เชื่อว่าต้องมีคนแอบคิดว่าเดี๋ยวครึ่งหลังก็คงโดนตีเสมอ ไปจนถึงอาจถูกแซงได้เลย จะเพราะเกมรุกปีศาจแดงไม่เฉียบคมก็ด้วย หากเครดิตก็ต้องให้นักเตะเสื้อสีขาวทุกๆ คนที่ช่วยกันทำหน้าที่ตัวเองยอดเยี่ยม

ตัวรุกคอยปั่นป่วนไล่บอลและมีโต้กลับงามๆ

แดนกลางคอยขยับปิดพื้นที่และถอยลึกมาช่วยแนวรับ

กองหลังก็มีวินัยเคร่งครัด ลูกไหนต่อบอลได้ก็ต่อ ลูกไหนไม่ได้ก็สาดตูมให้พ้นๆ แน่นอนที่ต้องชื่นชมพิเศษก็วิคาริโอ นายประตูที่เซฟสวยๆ 3-4 ครั้ง

อย่างหนึ่งการที่ปอสเตโคกลูรู้จักยืดหยุ่นในการวางแท็กติก ก็มีส่วนช่วยให้ทีมได้แชมป์ยูโรปา มันไม่ใช่สเปอร์สที่มุทะลุบุกแหลกอย่างที่เราเคยชิน มันเป็นทีมที่ใส่ใจในเกมป้องกันไว้ก่อน เกมเมื่อคืนวันพุธก็อัดกลางไปช่วยวิ่งไล่ถึงสามคน 

ในพิธีฉลองถ้วยก็มองเห็นใบหน้าเปื้อนความสุขจากสาวกไก่ทุกคน ผมเองก็ลุกจากเพรสบ็อกซ์ไปดูใกล้ๆ เพราะมันเป็นโมเมนต์ที่ไม่ใช่จะหาได้ง่าย 

ผมเชื่อมาตลอด...ฟุตบอลไม่เคยเป็นแค่เกมกีฬาครับ

เจ้าลูกกลมๆ ให้อะไรหลายอย่างเกินกว่านั้น ให้ความศรัทธา ให้แรงใจ บางทีก็ให้ความเจ็บปวดแต่ยังไงก็ตามเราก็ไม่เคยสิ้นหวังที่จะเฝ้าตาม

สำหรับชายที่ชื่ออาทิวราห์แล้ว การได้อยู่ในสนามเห็นทีมรักได้แชมป์เป็นความฝันของเขาตั้งแต่เด็ก "ผมมันเด็กบ้านนอกคนหนึ่งครับแต่ก็มีความฝัน หนึ่งในนั้นคือได้เห็นสเปอร์สคว้าสักแชมป์"

ผิดหวังมาก็เยอะแต่ไม่เคยหมดหวัง

ผมก็พอมองเห็นภาพของเขาตอนเกมจบออกว่า คงมีน้ำตาซึมออกมาอย่างแน่นอน เขาบิวต์ตัวเองตั้งแต่ตอนบ่ายของวันแข่งแล้วพาภรรยา-น้องก้อยไปงานแฟนโซนของสเปอร์สที่จัดกลางเมืองบิลเบา ได้พูดจากปากไปแล้วแต่อยากพูดอีกที

ดีใจด้วยครับ...ตูน

อยากบอกว่าไม่เคยลืมประโยคที่ตูนเคยบอกเอาไว้ตอนเรารู้จักกันแรกๆ ซึ่งประโยคนั้นดังก้องชัดเจนมากเมื่อคืนวันพุธ

"ชีวิตผมถ้าเลือกตายได้ของเลือกตายสองแห่ง หนึ่ง-บนเวที สอง-ในสนามไวท์ ฮาร์ท เลน"

                                        "ไก่ป่า"